Onderweg naar Taiwan (Republiek China)
Natuurlijk zit ik in het juiste toestel. Alleen had niemand mij van tevoren vertelt dat ik in Bangkok moest overstappen op een andere vlucht (met hetzelfde vluchtnummer). Het V&D-reisbureau had mij zelfs verzekerd dat het een rechtstreekse vlucht zou zijn, en dat alleen de terugreis vanuit Auckland via Taipei, ook via Bangkok zou gaan.Inmiddels vliegen we over Kaboel bij een temperatuur van -65 C. Boven de Andaman-zee zie ik voortdurend bliksemflitsen - het is apart om dat van bovenaf te zien.
Er wordt een mededeling omgeroepen voor de overstappers, maar het is onverstaanbaar.
We naderen Bangkok, en zelfs midden in de nacht is de stad levendig. Na de landing loop ik naar de gate voor mijn volgende vlucht. Een meisje dat net uit hetzelfde toestel is gestapt vraagt in welke stad we zijn.... Ze komt uit Letland, is ook onderweg naar Taipei, en heeft geen idee waar ze is.
Ik moet met dezelfde boarding pass als op Schiphol instappen en heb dus weer hetzelfde stoelnummer. Dit toestel zit vol met Taiwanezen - onder andere een hele schoolklas. Nadat ik ben gaan zitten overleggen ze uitgebreid over wie waar moet zitten. Onderweg krijg ik opnieuw een uitgebreide maaltijd.
Het is al ochtend als we landen. Bij de paspoortcontrole staat er een andere Nederlander achter mij. Ook hij was verbaasd toen het vorige vliegtuig in Bangkok landde. Hij is naar Taiwan gekomen om het land te adviseren over grondsanering.
Ik kan meteen in de bus naar het treinstation stappen. Daar loop ik naar een bank om geld te wisselen. Het is een heel gedoe. De vrouw achter de balie wil mijn paspoort zien en weet niet waar ik vandaan kom dus ik haal mijn lijstje met Chinese uitdrukkingen te voorschijn. Er wordt een hele stapel formulieren ingevuld en dan krijg ik mijn geld. Ik hoop dat ik niet nog een keer hoef te wisselen; het duurt me allemaal veel te lang. Op het treinstation koop ik een treinkaartje naar Banciao. Ik ben blij dat ik de adressen op een briefje heb; anders was ik er nooit gekomen. Alle opschriften zijn in het Chinees. In Banciao ga ik naar een taxichauffeur, voor een rit naar Chong Ho, de volgende stad. Ik laat hem het briefje met het adres zien, en wijs naar de meter. Het regent hard. Als de taxi bij de juiste straat is gaat de taxichauffeur het huis zoeken maar hij kan het niet vinden. De meter staat op 150$. Ik betaal 150$ en hij geeft onmiddellijk 5$ terug. (De taxirit had volgens Emily 200-300$ moeten kosten.)
Ik loop rond en kan het huis ook niet vinden. Ik toon het adres aan een man die in een garage aan het werk is. Hij loopt mee en praat voortdurend maar ik heb geen idee wat hij vertelt. Ook hij kan het niet meteen vinden. Uiteindelijk komen we bij het juiste gebouw en gaan naar binnen - hij belt aan en Emily doet open. Ik ben uitgeput en natgeregend, maar ik ben er, dankzij een paar behulpzame Taiwanezen...
Het huis is een klein museum. Emily's broer verzamelt van alles en nog wat. Hij heeft drie honden, vissen en een schildpad. Ik ga een paar uur slapen, en wordt aan het begin van de avond wakker. Later komen Emily's broer en zijn vriendin thuis. Hij heeft een heerlijke maaltijd meegebracht. Na het eten gaat zijn vriendin naar huis en neemt hij ons mee naar een warenhuis. Ik wil een camera kopen, en ik heb scheermesjes nodig omdat ik mijn scheerapparaat hier niet kan inpluggen. Het duurt niet lang om een camera uit te zoeken. Er is er een in de aanbieding die waterdicht is - ideaal voor het tropisch regenwoud. Emily's broer vindt mijn rugzak lelijk en ik zoek een nieuwe uit. Het kost toch bijna niks.
Daarna rijden we naar een dierenwinkel waar allerlei exotische schildpadden te koop zijn. Ik maak hier mijn eerste foto's en mijn 16MB kaartje is al snel vol.
